16 december 2020 – Column Peter Ursem: Lockdown
We hebben een lockdown, een harde en ik ben er blij mee en treurig om. Zelfs Mark Rutte heeft moeten toegeven dat een intelligente lockdown te veel gevraagd is van het Nederlandse volk. We zijn als volk niet intelligent genoeg om met eenvoudige middelen, die toch redelijk makkelijk te begrijpen lijken, een virusgolf vast te laten lopen op de glooiing van een dijk van gezamenlijke opvattingen. De stevige afsluiting van veel normale zaken in ons leven stelt velen meer gerust dan een redelijk beroep op eigen verantwoordelijkheid.
Ik ben er treurig om. Enige tijd geleden konden we zien hoe een Nederlander in het buitenland uitlegde waarom in ons land de maatregelen niet zo rigide waren dan in dat land. Wij zijn intelligent, verklaarde hij en omdat hij geen weerwoord had op de vraag, waarom het aantal besmette personen toch opliep, stond hij namens velen in Nederland in zijn hemd. Als volk zijn we beslist niet intelligent. We zijn eigenwijs, eigengereid en puberaal. Ik weet niet of wij als volk dommer zijn dan andere volkeren. Wij kunnen als volk moeilijk omgaan met gezag. Wij hebben een ander soort regering dan in China of Noord-Korea, waar een beschaving heerst dat niet is gebaseerd op het individu.
Als volk zijn we beslist niet intelligent. We zijn eigenwijs, eigengereid en puberaal.
Ik heb ook een zeer persoonlijke reden om treurig te zijn. Ik ga me namelijk weer zorgen maken over mijn gezondheid. Ik wil er niet mee te koop lopen, maar bij mij is onlangs prostaatkanker vastgesteld. Niet ernstig, zei de uroloog meteen. Van een andere deskundige hoorde ik de opmerking dat ik er wel honderd mee kan worden. Omdat er een regelmatige controle zou gebeuren kon ik mij luchtige opmerkingen veroorloven als: Oh gelukkig maar. Ik vreesde niet ouder te worden dan negentig, maar nu mag ik er een stuk bijplakken.
In maart is de operatie die nodig was een half jaar opgeschort en dat ging enigszins knagen aan de gemoedsrust. Toen eind september eindelijk de afspraak voor de ingreep kon worden gemaakt, vlogen de besmettingscijfers weer omhoog en zorgden berichten over het afschalen van de reguliere ziektebehandelingen voor een stijgende verontrusting. Nu dreigen dankzij onze dwarse volksaard oplopende besmettingsgetallen en parallel daaraan de wederom in de knel rakende reguliere ziekenzorg. De controle op mijn medisch probleem zou daardoor wellicht ook problematischer worden en dat is fnuikend voor mijn humor en optimisme.
Vragen zij zich af of de patiënt ondanks alle voorzichtige maatregelen besmet is geraakt door een viruswappie
Vandaar mijn negatieve houding naar de wappies die het virus of het gevaar ervan niet erkennen. De fluiters bij het Binnenhof, de antivaxxers, de shoppers die zich blijmoedig in mensenmassa’s in winkelstraten en winkels storten. Ik ben niet de enige die hoopt dat voor zijn of haar reguliere ongemak en lijden genoeg ziekenhuis- en zorgcapaciteit overblijft. Ik voel mee met de mensen die in januari een ongekende piek in de coronaellende moeten opvangen. De geweldige vanzelfsprekend aandoende opvang die ik in oktober kreeg in het Dijklander ziekenhuis moet er voor iedereen kunnen blijven, maar ik vraag me af hoe je houding of arts zal zijn bij elke covid-19 patiënt in de komende tijd. Vragen zij zich af of de patiënt ondanks alle voorzichtige maatregelen besmet is geraakt door een viruswappie of dat het iemand is die zich even feestvierend of winkelend niks aantrok van beschermende maatregelen? En zouden ze dan nog altijd de professionele zorghouding kunnen volhouden?
Verdorie mensen, we hebben als volk een flinke lockdown over onszelf afgeroepen. Het is een straf en het is de enige mogelijkheid om uitzicht op betere tijden te verkrijgen. En oja, wanneer je in de gelegenheid komt de reddende prik te krijgen, neem die dan. Als je hem niet wilt krijgen, zet dan een petje op met de tekst dat je antivaxxer bent. Dan weten wij tenminste dat we uit je buurt moeten blijven.
